Hiçbir Şey Eskisi Gibi Değil

Her şey,
Hiçbir şey yokken başlar.

Elle tutulmayan,
Gözle görülmeyen,
Ve his edilmeyen,
Hiçbir şeydir.

Başlamayan,
Olmayandır.
Olan ise,
Çoktan bitendir.

Bu satırlar,
Bu sessiz gece,
Bu varlığını yitirmiş beden,
Bu düşler,
Bu elem,
Ve bu hasret.
Hiçbir şey yokken,
Gelip birikiverdiler hep içimde,
Ve hiç bitmediler.

Hiçbir şey yokken,
Serpilir ilk tohum,
Yağar ilk yağmur,
Dokunur ilk bahar.

Ve ilk bakış,
Ve ilk heyecan,
Ve ilk nefes.
Değil midir hiç unutulmayan.

Hiçbir şey yokken,
Akıp gider bir başına zaman,
Uzayıp gider gölgeler meçhullere.
Her şey anlaşılır.
Anlaşılmayan hep sen olursun.

Hiçbir şey yokken,
Büyürsün,
Beklenirsin.
Özlenirsin.

Hiçbir şey yokken,
Hiçbir şey anlatılamaz.
Yoksun.
Anlatamam.

Ses olurum.
Zaman alıp götürür her defasında.
Gömülürüm yine sessizliğime,
Ses,
Yankılanıp durur içimde.

Yine hep aynı şeyler.
Sende olmayan ben,
Senle dolu bir ben.
Sende hiçbir şey.
Bende her şey.

Uzak dağlardan,
Daha da uzaklardan.
Hiçbir şey yokken,
Savrulup gelir rüzgar.
Uzatıveririm yüzümü,
Suya düşen bir kum tanesi sessizliğinde,
Okşayıp geçer düşlerimi.

Hiçbir şey,
Yokluğun kadar ağır değil şimdi.
Ve hiçbir şey,
Artık eskisi gibi değil…

25.09.2011
05:45