Hiçbir şey düşündüğüm gibi olmadı…

Hiçbir şey düşündüğüm gibi olmadı…
Ne umutlar yeşerdi, ne de gökyüzü eskisi gibi mavi kaldı.
İnsan dediğin, bir zamanlar yürek taşıyan bir varlıktı; şimdi çıkarın, korkunun, suskunluğun gölgesinde şekilsiz bir suret.
Her gün biraz daha eksiliyor insanlık, biraz daha soğuyor kalpler.
Bir sel gibi akıyor yalanlar; kimse gerçeğin sesini duymak istemiyor artık.

Bir Kürdün kaleminden yazıyorum:
Biz doğduk direnmeye, doğduk sevmeyi bilmeye, toprağın kokusundan insanlığın özünü duymaya.
Ama dünya değişti, insanlık unuttu, vicdanlar tükendi.
Kardeşlik bir masal, dostluk bir çıkar pazarlığı oldu.
Bize düşen yine susmak değil, yazmaktır.
Çünkü kelam hala özgürdür, kelam hala bir halkın onurudur.

Belki bir gün yeni bir dünya doğar;
kirinden, pasından, yalanlarından arınmış bir dünya…
Orada kimse kimliğinden utanmaz, kimse dilinden korkmaz.
Bir çocuk “ez kurdım” dediğinde alkışlanır, susturulmaz.
Bir ana, oğlunu dağlara uğurladığında ağlamaz, çünkü bilir ki özgürlük bir gün geri dönecek,
bir dağ çiçeği gibi kokacak her sokağa.

Yeni bir hayat…
Doğar rojava'da evet, belki o değiştirir bu yapışkan karanlığı.
Belki bir gün insanlar yeniden insan kalmayı düşünür.
O gün geldiğinde, kalemim susacak elbet ki
Bende bir gün severim insanları
Çünkü o zaman, her söz zaten yürekte yankılanacak.
Ama o zamana kadar, ben yazacağım
bir Kürdün kaleminden,
acıdan yoğrulmuş, umutla yıkanmış cümlelerle.