Hiçbir Şey Şiiri - Berkay Çınarlı

Hastanenin önündeydi, yaşlı bir adam, bankta oturan yaşlı bir adam
genç bir adam yaklaştı yanına, oturdu banka, çekinerek yanaştı yaşlı adama
yaşlı adam sessiz, çok sessiz, zaman gibi; genç adam da öyle, zaman gibi
vazgeçti soruyu sormaktan, zamana kapılıp sürüklenerek ağaçlaşmaktan
-yaşlandırıcı bir şeydir, sorulmak istenen soruyu sormaya çalışmak.-
ağaçlar, yeşillikle örtünmüştü ancak zaman, hiçbirliliğiyle ilerlemişti:
Dökülmüştü ağaçların yaprakları, gökyüzüyse istemişti yer çekimini reddetmeyi.
Bank aynı bank, ağaç farklı ağaç; genç adam farklı, yaşlı adam aynı
''İçtin mi ilaçlarını, yaşlı adam?'' dedi, genç adam, çekingin bir ses tonuyla
konuşmadı, yaşlı adam, bunun üzerine bir yaprak kondu oturdukları banka
hep bu ânı beklermiş gibi, yaprağı eline aldı ve çevirdi sonbaharımsılığını;
önce damarlaştı sonra sonbaharlaştı yüzü; önce hatırladı sonra unuttu
''İçtiniz mi ilaçlarınızı?'' dedi, bir adam, sıradan bir ses tonuyla
çıkardı cebindeki notları ve okudu yazılanları, yaşlı adam
aldı elindeki notları ve okudu yazdıklarını, sıradan adam

ağaçlar yeniden yeşermişti -zamanın uğursuz muhafızlarıdır, ağaçlar.-
gökyüzü mutluydu, olmaması gerektiği kadar mutlu
zaman hiçbirliydi, olması gerektiği kadar hiçbirli
hiçbir şey, yine hiçbir şeyin umurunda değildi:
Bedenler yaşlanmıştı, düşünceler de.