Hicap Şiiri - Ahmet Ferit Coşan

Gözler önünde herşey,
-Gör bak, izliyor herkesle izliyoruz-
Arsız hasmın, sırtlan metamorfozunda,
-Kuzu girdi, Canavarca çıkacak-
Kozası renkli kağıt, elektromanyetik dalga,
Gülüyor bir de tüm içtenliği ile,
Değişim diyor, değişecek, güzelleşecekler,
Hür olacaklar, katillerden temizlenecekler,
Yanında mazlumu boğazlayan askere,
“Fazla canını yakma” diye salık vermekte
Dünyanın en beyaz zencisinin,
Kamaşmakta konuştukça dişleri.

Kozasında çiğ et yer, kızıl kan koklar,
Kuramında terör yatan kurumsalların,
Yaktı, yıktı, onbinlerin canları, cesetleri yandı,
Oysa bir mağara sükunetinde tüm bir dünya,
Bir hüzme ışık dahi yok, kara kara yarasalar ortasında.

Duyuyorum, hepsini duyuyorum,
Uzatsam ellerimi, ah bir uzatabilsem
Bebelerin kanına dahi bulanacak avuçlarım.

Güzel toprakların siz günahsız çocukları,
Ölmeden önceki çığlıklarınız havada biçare uçuşmakta,
Zihnimize yapışıp, yüreklere akmaktalar,
Çığlıklarınız, daracık gönüllerimiz için nasıl da engin,
Ne kadar da yüceler,
Hangi yürek içi sıkılmadan son sözlerinizi dinler?

Pek çok akıllı bombalar,
“Akıllıca” vuruyorlar,
Bakımevlerini, hastanelerini, köprüleri, yolları,
Zulümden kaçan araçları,
Savuruyorlar etrafa kopan organ parçalarını.
Rahmetsiz dehşet, ölüm sağanağı,
Göklere bakma küçük çocuk!
Göklerde hemcinslerinin kahrı var.

Bizlerse buralarda öyleceyiz
(öylece oturuyoruz,
öylece bakıyoruz,
öylece susuyoruz)
Sizlerse ötelerde öylece ölüyorsunuz,
Kardeşlerim bizleri affedin...