Hiç Yudum Bir İntizardır Hep Olarak Yaşa ...

(Ey rüzgâr taş kesilmiş bu kentten al götür verme beni)

Ve ey dünya

Sök lezzetini günaha banmış g(s) öz uçlarımdan Rezzak olan adına
Çöz içimde cerahat bağlamış a(l) danmışlığımı canıma acıma

Bakışlarımın düştüğü her zevk ü sefa bağışına
Kanayan dizlerimdeki mecalsiz bu gidiş adına
Düşüp düşmediğim uzaklığın özlemi ahdine
Güneşe değmeyen soğuk bir ölüm tadına
İçimde durmadan ka(y) nayan acıların t/ahtına
Açık gizli işlenen gürbüz günahlarım hakkına
Kalbimde çırpınan zerre bir iman hatrına
Varlığı Hak süzgecinde eleyen tövbe ol dudaklarıma

Firar et mahzeninde mahkum bu insanlığa merhamet
Şerefini öksüz bırakmış sineler adına bizleri azlet

Ah zehre bulanmış dermansız son yetim benim

Kuyuda inleyen bir Yusuf olmadı son karanlığım
Okyanus koynunda kırk tövbe getiren Yunus değildi darlığım
Bir Musa olmadı hicretim Sina’da Rabbe can bağışlayan
Bir Tevrat değmedi dilime Ahmedî aşk diye haykıran
İnleyen bir kütük değildi göz yaşım sevgiliye aşk ile ağlayan
Kabe’ye niyetli karınca olamadım sadakatle Rabbe yürüyen
Ebabil olup düşmedim coğrafyası isli Kabil soyuna
Süraka olup iz sürmedim çölde gezen Habiller ardına

Ah gömüldüm yüreksiz soysuzluğun kör meydanlarına
Ah göklere yücelen bir Mirac olmadım bu karanlığa

Ah inkârda bal yutan bu yurtsuz benim

Ne şefkatine bandım hayatın sonsuzluğa sevgi taşıyan
Ne öfke(m) den arındım kalbimde bir cinnet aklayan
Ne dostluğun baki kaldı yalan heyecanlarımda
Ne düşmanlığın adı var son hezeyan anımda
Ne kıyamet göründü hakikat aynasında kör lisanıma
Ne cennet doğdu gök kubbelerinden son seferim hatırına
Ne ağlayan bir çocuk oldum gül bahçesinde cıvıl cıvıl oynaşan
Ne gülen bir çocuk bildim Kudüs meydanında ölüm ile sevişen

Ne Nemrud olup yağdım cehennem otağına patlamış yanardağ gibi
Ne İbrahim olup savruldum dağlara canını sunmuş kanatsız kuş gibi

Ah ayet ayet yanan bu intizar benim
Ah külleri savrulmaz bu cani benim

Ne sırtımda yırtık bir libas olup eskidin
Ne sırmalı kaftan biçip üzerimi giydirdin
Ne aşka yürek çırpan bir köle oldu adım
Ne aşktan azad bir Anka’ydı meramım
Ne Kaf dağında Leyla olup dirildim ebede hiçliğimden
Ne çölde sızlayan bir mecnun doğurdum bu hepliğimden
Ne Kabe’de uçan bir kuş oldum mavi mavi umut yoluna
Ne saba rüzgarında savrulan bir selam kovaladım dar secde anımda
Ne Muhammed kokan bir hayat taşıdım son sabahıma
Ne Sümeyye olup bölündü bedenim şehadet ile bir defa
Ne Bilal olup yırttı şirkin perdesini taş kokan bu heybetim
Ne Osman olup ağladı kan üstünde sızlayan bu matemim

Ah gökleri yıkan bu nida benim
Ah yerleri delen bu inkâr benim

Ne Fırat olup inledim Hüseyin’e su diye ç/ağlayan
Ne zemzem olup fışkırdım Hacer’in telaşında deli gibi kaynayan
Ne şehadet oldum Kerbela’da Ehli Beyte kanayan
Ne Fatıma oldum ol mezarda yetimine ağlayan
Ne Hatice oldum sevdiğine çile ile aş/k sunan
Ne Aişe oldum ol Mescidde sevgiliye ağlayan
Ne Ali oldum bir şafak anı ölüme şerbet sunan
Ne Ömer oldum bir dua ile hak yoluna yürüyen
Ne Umeyr oldum servetini iman ile çiğneyen
Ne Gıffar oldum bir gece için bin parça cana bölünen

Ne s/özüne dokundum beni çağıran bir zerre hakikatin
Ne in/kârından yüz çevirdim bu yalan zehr/i dünyanın

Ah cennete vurgun azmış bu çile benim
Ah dünyadan sürgün garip bu rüya benim

Ne rüzgâr olup saçlarımda cennet çiçekleri okşadı hüzün tarağım
Ne güneş görüp yüzümde nehirler yıkadı cehennem ateşim
Ne sevdiğim geldi son vaktimde yalnızlığa yoldaşım
Ne sevenim kaldı benimle sonsuz var olan bir mezar taşım

Ah kendi içre ölen bu alem benim
Ah kendi içre dirilen bu figan benim

Ah hep olan bendim
Ah hiç olan kendim

Ah dünya seni ben sev(me) dim
Ah dünya beni sen sev(med) in

Ah sevmeyeydim
Ah sevmeyeydin

Ah ömrünü Hakka sunan bu fail benim
Ah bağışlanma dileyen bu katil benim...