Hiç Yoktan Yere Şiiri - İlker Timur

belki bir gün bunca zaman daha sonra
üstündeki tozunu alıp birbirimizi unutmamızın
noktaya çoktan varmış bir cümle gibi
susunca...
sokakta yürürken artık rastlamadığımız
yerinde durmayan insanlar arasında
tanıdık bir şeyler kalmış gibi
bakınca...

şimdiyi düne dönüştüren bir takvim yaprağında
yerini bilmeyen çiçekler gibi kalıp
bazen kuruyup dökülüp
bazen açıp
bir yok oluşun bir parmak ucunda
belki uzunca bir şeyler düşünüp
hiçbir şey bilmiyormuş gibi yapınca...

bir sabah belki bunca zaman daha sonra
başka vücutlarla aynı yataklarda uyanıp
tenindeki tuzu gözlerini yakar gibi
ağlayınca...
artık dokunamayacağın kadar uzak
konuşamadığın kadar dilsiz kalıp
içindeki çığlıkları yutkunur gibi
susunca...

çok derinde bir yerlerde gizli bir düşmanın
elini çekmeden yaranın üzerinden
kolayca gizlenip damarlarında
bazen yakıp bazen üşütürken
hiçbir şey bilmiyormuş gibi yapınca...

bir gün belki bunca zaman daha sonra
başka vücutlarla aynı yataklarda uyanıp
hiç yoktan yere
hatırlayınca...