Hiç Yoktan Yere Şiiri - Engelsiz Yazar Y ...

Bir-iki haftadır içim içimi yiyor;
Hem hatamdan hem de, hem de;
Ufak ama yalansız bir oyundan...

Aslında ben seni hiçbir kimseye anlatmadım;
Ama sana söylediklerimi an an yaşadım;
Sana yemin ederim hiçbir şeyi abartarak yazmadım...

Sen, sen haklısın sözünde durmayan benim;
Cezana razıyım ama, ama sensiz yapamadım...
Bir oyundan, bir oyundan bana olan güvenini yittirdim;
Hiç, hiç yoktan yere...

Ben, ben bir sır gibiyim inan bana;
Eskilerin gelin sandığı gibi ben içime kilitliyim...
İçime attım olmadı, dışıma da atamazdım...
Hatalıyım, hatalıyım ama seni ilk günkü gibi;
İçimde yaşıyor, içimde saklıyorum...
Seni, seni kaybettim hiç, hiç yoktan yere...

Bak, bak ben yeni bir sayfa açıyorum;
Kendimi, kendimi tedaviye sürüklüyorum;
Biliyor musun? Biliyor musun?
Ben güveni, inancı senden alıyorum...
Yaşadıklarımı asla yalana çekme;
Ama mecburdum seni kaybetmiştim;
Hiç, hiç yoktan yere...

Şimdi ne olur bilmem, ama olan buydu;
Sensizlik çok zordu sensizlik çok kötüydü...
En güzel yaşam hevesimi kaybettim;
Hem de, hem de hiç, hiç yoktan yere...

Bundan böyle ben kenara çekildim;
Elimde kalem gibi klavye;
Karşımda a dört gibi bembeyaz sayfa;
İlk adımlar senden gelsin bundan sonra...
Kendimi bir boş soğuk duvara yasladım;
Sen gelene kadar buradayım ben...
Güvenini kazanırım belki, belki yine...

Sen bana yaz öfke ise öfke;
Azarlamak mı? Eyvallah...
Ama kalıcı, kalıcı gitme...

Bu bir şiir, bir eser;
Her eser kim var? Kimse bilmez;
Bunu şunun için diyorum;
Bunu okuyanlar anlar zannetme...

" ZANNETME "