Hiç Yağmurum Olmadı ki Benim

HİÇ YAĞMURUM OLMADI Kİ BENİM
Kaç koca yıl geçti
Vurdum, düşlerimi tam ortasından
Küçük bir adam kadar küçük
Poyraz kadar kararsız
Ve olmayan amca kadar gerçek; düşlerimi

Yamalı pantolonuyla alay edilen çocuk gibi kırgın
İçimde olgunlaşamayan o masumane düşlerim
Dört damla yaş, tam kırk yıl gibi gözlerimde...

Kaç koca yıl geçti
Yağmuruma dokunma demiştin kadın
Ne gözyaşların, ne sen
Hiç yağmurum olmadı ki benim
Kırılası ellerim koynumda hep
Hiç yağmurum olmadı ki

Kaç koca yıl geçti
Kendi ellerimden başka kimse dokunmadı ellerime
Gözlerim bakması gereken yerde değil
Küçük adamlar küçük taşlar doldurup gitti ceplerine
Alnıma esen rüzgar mı yoksa sen misin bilmem

Ellerini kırmak isteyen ressam gibi
Yılgın; biteviye bir çaresizlikte
Bakma, konuşma, sevme,
Küçüldüm, küçüldüm.
Kırk koca yıl büyüdü; ben küçüldüm...

Kaç koca yıl geçti
Ellerim semaya doğru;
Gözlerim korkuyla ümit arası
Ne kadar yola düşmüşse hayallerin
Bilirsin; o kadar susuzsun

Aşkların köşeleri çözüldü ve çapraz bağlılıklar
Cam rengi gözlerde büzülüp; serpildi
Ve canına tak etti devin
Altın yaldızlı serzenişlerde
Göğsündeki kekiği sevgilinin

Kaç koca yıl geçti
Yağmuruma dokunma demiştin kadın
Hiç yağmurum olmadı ki benim

Metin BEKTAŞ