hiç VAR, Şiiri - Deniz Koç

zamansız düşüp
ansanmayı bekleme süreçlerinde unutan
sözcüklerimin tuz ve asit
-unutkan ve bulaşkan- ilişkisinde,
içi kavrulan bir özlemlemeyle...
D'oltremare Ozioso'nun sonrasız ruhuna,

konu (komşu) mu kaldı bee!
göl ve dağ işte, kulübe baraka...

eksi:
imge delisi sefil sessizliğimin hiçlik eşiğinde tıkırtılar yaratan ve
benliğimi 'hiç yok_tan' derken imgelem tirildemelerime yolluk
vasf-ı alinde beslemeler açan tıkırtılar...
uyumasam olur artık, yummasam gözlerimi hiç,
bu da olur herhalde, bilmem,
örümcek bağlamış bi yaşama sanatı benimkisi;
kimlik beyanında değilim,
sade en kötü hallerimde dahi yalnızdım her kezinde,
sade bi biçimde ve biçemde 'iç komşu'num,
haddızatında lafı döndürüp dolaştırıp getireceğim yer 'burası' değil,
bi başka yer, belki bi başka zaman,
belki ikisinin de dışında bi başka 'şey'...
duyarlı ve imgeli sözler;
ruhuna yaşam destek ünitesi...
eksi-k

artı:
yine benim,
t_uzak anlamlar önceki de bendim...
bitmedi(m) ...
okudukça ve derinleştikçe şiirlerinin içerisinde söz söz,
sesinin en ağır yerlerine bağdaş kurmuş anlamlarına gebe çaldıkça dil-altım,
nasıl gem vurulur dillenilmeye, dilegetirişe...
'giderken' hep ve her defasında 'giderken' hep arkaya bakıldığında görünen bi şiir bi yaşam parçası ve
belkide bakakalındığında; bunun misali bi şey...
yol yolculukta durulduğunda anlam edinir.
artı-k

,