Hiç Unutmayacağım Şiiri - Müjgan Kızıleniş

bu şehrin sokaklarında dolaştık seninle
yumak olduk,bir bütün olduk heryerinde.
ömer ağada salep içtik fi tarihinde.
garsonlar gıcık olurdu bize,
o günlerin anısına çaldığım fincan hala vitrinimde.

tivoli'de biraları içirip,beni sarhoş ettiğini
sonra anneme hesap verirken takındığın masumiyeti,
hiç unutamadım.
izmir sinemasına her gidişimizde
elini defalarca omzumdan silkeleyip attığımı,
aslında bunu yapmanı
nasıl da arzuladığımı,
hiç istemiyormuş gibi davranarak,
hevesini kursağında bıraktığımı da unutamadım..
beni buzlu bademlerle beslediğini
hiç unutamadım aşkım...

senden yediğim ilk tokadın acısını unuttum.
oysa ki
daha dün gibi aklımda tarihi ve yeri.
üzerinden tam otuz yıl geçti.
aslolan nedeniydi...
onu da zaten zaman çoktan öğretti.

alsancakta,
zenginlerin arabalarına çizik atmak istediğimde,
sakın yapma; bize yakışmaz dediğini de bilgece...
ve...
şehrimizin en sevdiğim meydanında,
kumrulara yem atarken,
saat kulesini benimle aynı karede resmetmediğine kızdığımı,
seni orada öylece bırakıp
arkamdan adım adım getirerek
kendini affettirmek için dil döktüğün günü de..
ve yaptığım tüm çocuklukları..
ve hatta ''sinirli kedim benim'' deyip
beni daha da kızdırdığını
hiç...ama hiç unutmadım...

bir çocuk gibi büyüttük birbirimizi..
ben seni,
en çok da sen beni...
seviştik bir bütün olduk..
dövüştük parçalandık...dağıldık...
........
yine de her ne hikmetse
ya da nelerin hatırına
terkedemedik birbirimizi...