Hiç UNUTMADIM Kİ! Şiiri - Nesrin Naz

Gittiğin gün…
Benide zincirlere vurup gitmiştin.
AL! Buda benden sana…
“Bir ömür boyu acı bir hatıra olsun” demiştin.
Anıları avuçlarıma bırakıvermiş…
Haydi! “sıkı sık tut onları…
Mahkûmiyetin uzun olacak onlarla avun” demiştin.
Sevdamı AH! ...
O ateşten gömlek olan sevdamı ise…
Bir pamuk parçası gibi eline alıp,
Üf! ...
Diye rüzgârın önüne doğru üflemiş…
Haydi!
“Ben unuttum seni…
Şimdi sen unut beni unutabilirsen”deyip…
Arkana bile bakmadan dönüp gitmiştin.
Bir sonbahar günüydü…
Hiç Unutmadım ki!
Sararmış yapraklar arasında…
Hıçkırıklar boğazıma düğümlenmiş,
Hazan rüzgârları bedenimi tir tir titretmişti!
Ayaklarımın altından çatır__çatır gelen sesler…
Kurumuş dal ve yaprakların sesleri değil…
Bedenimin…
____Ruhumun
______Kalbimin sesleriydi.
Uzanıp yere alıverdim kalbimi ellerime…
İşte!
O an tekrar göndermek istedim bedenime…
İçinden yükselen çığlıklara kulaklarımı tıkadım.
Duymak istemedim…
____Duymadım
______Duyamadım
Çünkü dayanamazdım.
Ruhumun bedenimden ayrılarak…
Arşa yükselişini seyrettim.
Dalarken bembeyaz bulutların arasına…
“Ölüm tek kişilik, aşk ise iki kişiliktir”
Sözcükleri zihnimde yakılandı durdu.
Ah! ...
Sensiz bir hayat ne kadarda zordu…
Ve ben!
___ Seni hiç unutmadım ki!

15.11.2008
Bornova/İZMİR
Nesrin Naz(Karaduman)