Hiç Umutlanma. Şiiri - Necdet Erem

Yollar yenilense, taşlar döşense,
İnan ki aramam hiç, umutlanma.
Şehir değil belki, vatan süslense,
Silindin artık sen, hiç umutlanma.

Takvimler yeniden, blok assa da,
Dostlar rüyaları, hayra yorsa da,
İçimde ilhamlar, coşup taşsa da,
Unuttum seni ben, hiç umutlanma.

Feryadından dağlar, figan etse de,
Ahından, bir ömür dertle bitse de,
Bütün yollar sade, sana gitse de,
Artık dönmem sana, hiç umutlanma.

Derelerden akan, sel kanım olsa,
Bütün dertler gelip, tek beni bulsa,
Güneşin ateşi, içimde yansa,
Senden medet ummam, hiç umutlanma.

Görürüm tüm cihan, kalmıştır ona,
Bende başım koydum, kutlu yoluna,
Varacağım bir gün yolun, sonuna,
Sensiz gideceğim, hiç umutlanma.

Ey garip kul, bu aşk senin neyine,
Davul bile vurur, dengi dengine,
Sende boyan şol Resulün rengine,
Başka bir yol bilmem, sen umutlanma.