Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
kutlarım kalemine sağlık
Kırık bir kalbi onarmak çok zordur,
ancak imkansız değidir.
Yüreğin acısı mısralara yansımış,
güzel şiir,nicelerine.
Beni kendime bırak yıkıntılarımla
Dokunupta azdırma yaralarımı
Söyletme bana can
Açtırma bana pınarlarımı
Şimdi çek git canın yanmadan
Benim derdim bana yeter
Hiç sevmedim say
________ Hiç sevmemiş ,sevilmemiş sayabilir mi insan ? yürek bir kez yanmışsa hele ..unutmak kolay mı? çek git derken bile kal gitme var yürekte..İçtenlikle kutluyorum Gönül hanımcım bu hüzün yüklü şiirinizi ve sizi..nicelerine +10
Sevgimle
Yaşanılmayanı yaşanmış gibi hayal etmek belki kolaydır. Hayal bu, neler sığmaz ki
hayallere?... Nerelere uçurmaz ki sahibini?.
Ya yaşanmışlığı yok saymak... Onca anıyı bir kalemde silip atmak kolay mı?... Anıları silecek kocaman, güçlü bir silgi var mı?...
Şiirin başlığına koskoca bir hüzün ve de sitem bağdaş kurmuş.Yaralı bir şiir bu. Çok yaralı. Ve yarası hala kanıyor... Sevmeler asla sevmedim sayılamaz.
İNSAN YA SEVER, YA SEVMEZ. iKİSİNİN ARASI, ORTASI YOKTUR...
Kutluyorum değerli şiirinizi ve sizi Gönül öğretmenim. Nicelerine... Sevgimle..
bu güzel şiir için kutluyorum sizi, tebrikler gönül hanım
Demek kolay da!...Olmuyor işte!...Şiir bunun için yazılmamış mı zaten?....
Sevmek yürektense unutmaya akıl karar veremiyor ne yazık ki.... Dil söylüyor da gönül bildiğini yapıyor.... Bitmişse gerçekten...sadece zaman, sadece zaman...
Kırgın bir gönlün serzenişlerini çok güzel işlemişsiniz Gönül Hanım...Sizi ve şiirinizi kutluyorum... Sevgilerimle.... Saygılarımla....
'Yaralı bir gönülden' dökülen dizeler bunlar... Oldukça iç acıtan...
Haklıdır sanırım.. 'Kabuk bağlamayan yaranın üstüne tekrar yara açılmaz...' Ve sevmeye hazır olmayan hiç bir insan, karşısına kim çıkarsa çıksın sevdalanamaz..
Etkili, samimi ve meramını 'açık seçik' anlatan şiirinizi ve sizi kutlarım Gönül Hanım, Değerli Öğretmenim..
Yolunda gitmeyen işleri biraz da oluruna bırakmak gerekir. Düşünüp, değerlendirdikten sonra tekrar bir yol çizilir. Umutları sürdürebilmek adına böyle bir çare aranabilir. Hüzün yüklü güzel bir şiir. Yüreğine sağlık.
Yansın yüreği yansın , beni hiç aramadı
Bu nasıl sevgi ise ,sanada yaramadı
Cerrahpaşada doktor ,yaramı saramadı
Benim aşkım dert bana . hiç sevmedim say seni
İbrahim Kurt
Gönül hanım bana ilha verdimi bir şiir haddim olmarak hemen en az bir dörtlük yazıyorum , kutlarım sizi ve şiirinizi saygılar sunarım .
hiç sevmedim say yıpranmış aşklar sizi tebrik ederim gönül hanım çok güzeldi şiiriniz beğenerek okudum
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta