Hiç Ölmeyecekmiş Gibi Şiiri - Mehmed Arif

hiç ölmeyecekmiş gibi geçtik tarladan
dolu başaklara kanarak
doyasıya içtik çeşmeden
bir nefes soluklanmadan
katıla katıla güldük taşkınlıkla
hiç ölmeyecekmiş gibi

hiç ölmeyecekmiş gibi yedik kazandan
kaçırdık gözümüzü yetimin nazarından
yapıştık dalına dünyanın
-ki toprağa bağlıydı köklerimiz
esirgedik gözyaşımızı
gidenlerin ardından
hiç ölmeyecekmiş gibi

hiç ölmeyecekmiş gibi sevdik sevince
bir kez olsun duraksamadan
vakti geldiğinde
çağırdılar musallaya
nasıl bildiğimizi diyebilmek için
yapıştık salın ucuna
kazanın kulpuna
hiç ölmeyecekmiş gibi

hiç ölmeyecekmiş gibi baktı yüzüme
boşluğa salındı gözleri
halbuki çürütür teni toprak
damıtır yağmuru yaprak
bir bileydim
bir bileydi
bir bileydik
bir bilebilseydik eğer
insan denen varlığın mecrası sonlanacak
ölürdük ölmeden önce
hiç ölmeyecekmiş gibi.