Hiç Ölmedi Şiiri - Ruşen Işık

El ele iki insan,
Kaçırmamak istercesine sanki bir treni,
Coşkuyla çıkıyordu mozolenin yetmiş merdivenini.

Mozoleye gelen iki milyonun,
Erkeğinin, kadınının, çocuğunun;
O iki insan bedence en yaşlılarıydı,
O iki insan en genciydi,
Atatürk gibi hissettiren duygunun.

Dizilmişti üniformalılar meydanına,
Kortej henüz ilerlememişken aslanlı yolda,
Kadın kocasının elini,
Ata’sının elini tutar gibi tutmuştu…
Adam karısının elini,
Ata’sının Türk çocuklarının elini tuttuğu gibi
tutmuştu…

O iki yaşlı cumhuriyet kadar yüceydi o gün,
O cumhuriyet böyle insanların umudunda
Bir kez daha gönenmişti o gün.

Saygıyla eğilirken aynı anda o iki beden;
O anının kudretiyle sanki kalkacaktı yerinden,
Bu dünya böyle bir sevgi görmemişti,
Sanki o gün Atatürk hiç ölmemişti…