Hiç Olmadın... Şiiri - Nazlı Muhip

Ne zaman sana yakınlaşsam,
kendime uzak kaldım ben...
Vazgeçtim heveslerimden,
ama istemeyerek...
Yinede biliyorum,
önümde yürümek zorunda olduğum
uzun ve dikenlerle dolu bir yol var...
Ve bazen koşmak zorunda olduğum...
Şimdi sen neresindesin bu dikenlerin?
Neden engelsin her yolumda,neden yakıyorsun canımı?
Neden batıyorsun ayaklarıma?
Biliyorsun,sana geleceğimi...
Biliyorsun,her yolumun sana çıktığını...
Biliyorsun,sana yakınlaştıkça kendimden uzaklaşacağımı...
Yinede tüm bunları yapıyorsun...
Bilerek acıtıyorsun canımı...
Önce gelir burnuma kokusu yanlızlığın,
sonra yakar canımı...
Sandığın kadar basit olsaydı seni sevmek,
heveslerimden önce senden vazgeçerdim...
Sandığın kadar kolay olsaydı unutmak,
bu yoldan geçmek yerine yerimde oturmayı seçerdim...
Eğer bir çare olsaydı bu aşka,
herkesten önce koşardım yanına...
Bilirsin,yaşarken ölmektir bazen hayatın gerçeği...
Ben senin sahipsiz mezarlığındayım şimdi...
Yokluğunu örmüşsün üzerime...
ve anladım,
seni sevmenin bedeli hiç bitmeyen sensizlikmiş...
Bu hayatın bedeli sen tarafından defalarca acıtılmakmış...
Bıçaklarımı aldın elimden,
şimdi sen batırıyorsun sırtımdan...
Bense ahlarıma soruyorum yerini...
çünkü ahlarım elbet bulur seni...
Canımı acıttın sevgilli.! !
Ufak bir sıyrıkla parçaladın kalbimi...
Gözlerim kapalı ağlarım...Gözlerim açık ağlarım...
Her iki durumdada sen yoksun yanımda,olmayacaksında...
Hiç olmadında...
Ah...ahhh..
Olmasaydı bu kahpe inadın,
olmasaydı böyle taş kalbin...
Bıraksaydın,beraber çekseydik bu hayatın kahrını,
bıraksaydın beraber hasta olsaydık ekim aylarında,
bıraksaydın beraber solsaydık...yan yana...baş başa...
Bıraksaydın beraber girseydik sahipli mezarlıklarımıza...
Bıraksaydın beraber ağlasaydık bizi kıranlara...
Bıraksaydın beraber hesap sorsaydık herkesten ve herşeyden...
Ama olmadın yanımda bilirim...
Ve olmayacaksın...Hiç olmadında...