Hiç Olmadım Şiiri - Tuna Kahraman

Hiç olmadım
Doğduğum zaman
Bilmediğim o kollar
Hiç sarmadı.
Adım hiç olmadı
Var mıydı oyuncaklarım
Tek oynadığım oyun
Bir dere
Bir çalı
Bir de çalının arkası
Var olmadığım hayatta
Aklımda tek gün kaldı
O çalının arkası
Ben hiç erkek olmadım
Olduğumu anlamadım
Bir kadın vardı
Ama hiç yoktu
Bir kere sarsaydı ruhumu
Yaşar mıydım?
Dudaklarımda bıraktığı tat
Bu kadar acı olur muydu?
Herkes o kadar yok ki.
Kendimi anlatmak zorunda mıyım ?
Geceler arkadaşım
Geceler sırdaşım
Tek sorumlu olduğum kişi
Gölgemdi
Sevmedim hiç gündüzleri.
Zaten hiç gündüzüm olmadı
Adım gece
Adım gölge
Adım hiçlik
Tek korkum
Tanımadan ölmekti
Kendimi.
Yer
Mekan
Zaman yok
Zaten benim için anlamı da yok
Her şey
En dibe vurmuş haliyle mi gelmişti
Hiç olmayan hayatıma.
Hiç olmayan, annem, babam,
Sahip olamadığım çocukluğum
Bedenimi bir zehirli sarmaşık gibi saran
O kadın .
Ama neden?
Neden bu kadar direndim hayata?
Çektiğim acıya neden bu kadar katlandım?
Zaten bir ölüydüm,
Hiç var olmamıştım.