Hiç Olmadık Sevdalar Şiiri - Kerem Fidanay

Sen benim kendini yokluklara atıp
Varlığımda hüküm süren vazgeçilmezliğimsin
Adını koyduğum dilimin dönmediği
Her şeyini çaresizleştirdiğim ağlamaktan ve kahırdan arta kalan mutluluğumsun
Korkuların yeşerdiği
Herkesin her şeyden vazgeçtiği
Benimse bunlardan arta kalan tek umudumsun

Özlemiyle aldanmışlığı sevgisiyle ayrılığı
Sözleriyle burukluğu andıran her şey bizle yaşıyor

Ve seni yaşarken özüne kadar
Çarpan kalbim ölü bir vücuda can verendir
Ey ayrılığı içinde taşıyan ve sevdası yüreğinde esir
Hapsetme duygularını teslim olma gururuna

Etrafında duvarlar örülmüş bir şehir midir ki bu
Beni mahkum kılan ve sana kavuşturmayan
Kopardığımız an zincirleri
Ne bu şehir ne bu dünya olur bizi sınırlayan
Bir biz miyiz yoksa sınırları aşmaya çalışan

Gel eğer sen de biraz seviyorsan gel
Yıldızların aya dalgaların kıyıya hasret kalmasına inat
Koş gel bana ey sevdiğim
Aynı dili konuşmasak da
Farklı yollarda olsak da
Hatta yokluklar sarmışsa da etrafımızı
Ve kavuşturmuyorsa bizi sinsi bir rüzgar
Ben senle sevginin evrenselliğini yaşıyorum diyorsan benim gibi

Kalbine egemen bir sevda varsa
Ve sen de hüküm sürüyorsa hiç durmadan
Eğer gelirsen;
Arınmış duyguların sevaba dönüştüğü
Gölgesinde huzur dallarında iyimserlik açan bir ağacın altında olacam

Altında koca bir ömrün aktığı
Bu ırmak taşmadan seni bekliyorum
Hadi geç olmadan gel
Kavuşmalıyız hiç olmadık sevgilere
Hiç olmadık sevgililer kıskanmalı bizi
Hiç olmadık sevdaların girdabında olmalıyız