Hiç Okunmayacak Cümleler

Hayatınızda hiç okunmayacağını bildiğiniz cümleleri yazdınız mı siz? Hem de her şeyi yazmak istediğiniz bir kalemle. Ben yazdım. Tüm dünyanın tek bir dilden, tek bir kalpten ibaret olduğunu ve o dile hiç değmeyeceğini bile bile yazdım. Kendi ölüm fermanım gibi, acımı daha da korlar gibi.

Ben hiç okunmayacak cümleler yazdım gözyaşımdan mürekkep yapıp, hiç duyulmayacak sözler fısıldadım yastığıma geceleri, çekip yorganı üstüme fısır fısır anlattım hiç kimsenin bilmediklerini. Bir kez olsun dile getiremediklerimi anlattım gecelerin koyusunda gökyüzüne. Zanneder misiniz ki sarardığından düşer yapraklar yere. Taşıyamadılar ne kederimi, ne sırlarımı, ağaçlar devrildi köklerinden görmediniz mi? Ben koca bir çınar gibi sığdırırken herkesi gölgeme bu genç yaşımda, yapraklarımdan süzülenler yağmur mu sandınız karanlıkta? Yangınımı güneş mi sandınız gözleriniz kamaştığında?

Ben hiç okunmayacak cümleler yazdım içtiğim her bardak suya. İçime akıttım sırlarımı, duyduklarınız mı sandınız yaşadıklarımı? Yüzüm gülüyor diye unutuyorum mu sandınız, geçiyor mu kalp ağrısı? Şimdi hayatımda kalan herkesi nefret ettirmek istiyorum kendimden. Siz bunu kolay mı sandınız? Sesim, yüzüm sertleşti diye, yüreğimi söküp attım mı sandınız? Siz okumuyorsunuz diye şiir yazmıyor muyum ben, akrostişlerimi kaçınız okudu, var mı aranızda okuyabilen sahiden?

Ben hiç okunmayacak cümleler yazdım ateşin üzerine. Ellerimdeki yanıkları görmediniz diye, yanmıyorum mu sandınız? Dumanım tütmüyor tepemde diye, kıvılcımı görüp söndü mü sandınız? Siz ne kadar yandınız, ne kadar sevdiniz, kaç gönül sayfası çevirdiniz hayatınızda, defterler doldurunca, aşkı mı öğrendiniz tenleriniz oynaştığında? Dudaklar mı yakar sizi, esas yangını onlardan dökülen sözlerin çıkardığını görmediniz mi? Gözleriniz yandı mı hiç tuzlu gözyaşlarıyla, ya da bir gece yarısı titrerken soğuktan sol yanınız ateş gibi yaktı mı sizi?

Ben hiç okunmayacak cümleler yazdım tam ortasına kalbimin. Görebildiniz mi hiç biriniz dökülen kanı, kalbimi kanata kanata ben olanları yazarken? Ben hiç anlatamadığım kendimi yazdım o satırlara. Hiç yaşayamadığım umutlarımı. O’na seslenirken içimden söylediklerimi yazdım oraya, yüzüne hiç diyemediklerimi, anlatamadığım rüyalarımı anlattım kelime kelime. Kurduğum hayalleri yazdım oraya, hiç veremeyeceğim bir yüzüğü resmettim, hiç kuramayacağım cümleleri, hiç soramayacağım soruları yazdım ben oraya. Hiç yapamayacağım kavgaları, kavgadan sonra nasıl sarılacağımı, nasıl okşayacağımı saçlarını, kokusunu nasıl içime çekeceğimi yazdım, gördünüz mü! ? Kolu kolumdayken, eli elimdeyken nasıl mağrur yürüyecektim, hastalandığında içim nasıl titreyecekti, yıllar yıllar geçse de gözüne bakarken nasıl titreyecekti göz bebeklerim, okudunuz mu hiç! ?

Ben hiç okunmayacak cümleler yazdım, okudunuz mu sandınız şimdi? Ne görebilirsiniz yazdıklarımı, ne duyabilirsiniz sesimi, ne gözyaşlarıma ortak olabilirsiniz, ne anlayabilirsiniz söylediklerimi. Yanağımı ısırıp kanatmam gibi, içime akıyorum şimdi. Gecenin karanlığını çekiyorum yorgan olarak üzerime.

Ben hiç okunmayacak cümleler yazıyorum. Okunsa yakışmaz ya benim gibi delikanlıya…