Hiç Kimseye Yazılmış Bir Şiir Metnisindi ...

Yazabildiğin kadar gerçek,
söyleyemediğin kadar sahte
baktığın bütün gördüklerin gibi
saçmalamaya elverişli
herzaman herşeyi
herşeyi herzaman
bildiğini sanan
düşünceleri ile hareketleri
paralellikten çok
özdeşlikten az
yani düşünüp yazdıkları ile
düşünüp yaptıkları arasında
bir yürek fark olan ki
bir yürek fark sonsuzluğa denk
anlamsızlığından
anlamlar dahi
çıkarılmaya çalışılmayan
kimliğe muhtaç kimlikler
arasında sıkışmış
benliğinde üçüncü kalite hamurdan
sevgiler bulunduran
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...

öyle ki gerçekleri görmek için
hayat boyu, yaşam eni
acılar yaşamak gerekmiyor
yalancı olmak içinse
bir şiir yazmak kafi
her yalan yapay eğriler gibi
bazen kayıyor
bazen de hedefi vuruyor
benim doğrularım yoktu
doğru olmak için bir çabamda
ve her yalancı
yalancılığını kabul ediyor
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...

insaflı olmak
umursamaz olmaktan
adım adım yaklaşmak
koşar adım kaçmaktan
nefret ediyorsa aşkı bildiğinden
sen ne biliyorsun
söyleyemediğin gerçekler dışında
içine giren o zalimliği hissettiğin anda
şehvetli öpücükleri
hangi doğrunun
yanlışlığında yapıştırdın
aşk kokan mısralara
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...

her başlangıç başladığı üzere bitmeyebilir
ama her son başlangıçla bağımsız
noktalanmamalı
peki bu son
hangi başlangıcın bitimi
oysa sende biliyorsun katil olmak için
eline silah almanın yeterli bulunmadığını
yalancıların bile çoğu zaman katil sayılabildiğini
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık....

kapı eşiğindeki resminin
bir gün belden aşağı kurulucak cümlelere
ön ayak olacağını hiç düşünmemiştim
beni böyle adice bırakabileceğini
düşünmediğim gibi
kimbilir belki bu öfke
haketmediğim dar ağaçlarında
sallandığım içindir
yada akut affedişlerin
bir yanardağ gibi patlayışı
yüreğimde erittiğim
umursamadan yuttuğum
beni öldürüşlerinin
haksızlığa karşı ayaklanışıdır belki
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...

çoğu zaman insan kendinden şüpheye düşer
ama ben uzun zamandır kendimden nefret ediyorum
bir yanım hala senin tarafında
yalancılığına
riyakarlığına
vicdansızlığına rağmen
fanatik bir taraftar ayarında
gözlerinin amalığında
yüreğimin saflığında
çoğunluktan yana
fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...

istemese de sorası geliyor insanın
şimdi daha mutlu daha aydınlıkmısın diye
kaçtıkların kaçırdıklarınla sevişiyor mu?

o ağzından düşürmediğin kimsesizliği
buram buram kokutarak
yüreğime hediye edişlerinle
beni kendinden kaybedişlerin
huzurla gülüşüyor mu?

cevab verecek kadar cesur
olmadığını bende
bu şiir de biliyor
çoğunluktan yana fakat
hiç kimseye yazılan
bir şiir metnisindir artık...