Hiç Kimseye Şiiri - Ömer Faruk Okçuoğlu

Yıkımların yangınında susarken gözlerim
Derinleşen düşlerime inemedi hiç kimse
Yaşamın getirdiği yıkımlara
Şahit olmak istemedi hiç kimse
Aforoz ederken, ben seni
Yüreğim sevgili olmadı hiç kimseye.

Ay ışığının yakıcı yansımasında
Bırakırken yaşamdan bir parça
Nasırlaşmış duygularda
Öldürdüm sana olan inancımı
Aforoz ederken, ben seni
Sessiz gecelerim sevgili olmadı hiç kimseye.

Ardından bakmadan gitmelerde
Issız düşlerin bahçesinde
Ardından bıraktığım umutlarda
Sensizliğin her daim kanattığı ruhumda
Aforoz ederken, ben seni
Gitmelerim sevgili olmadı hiç kimseye.

Seni düşlerken kurduğum yalnızlıklarda
Fikirlerimin çatışma noktasında
Bahçemde tükenirken güller
Heybemde tükenirken dostluklar
Ve beni tüketirken aşklar
Sevgiler karışırken yok oluşlara
Aforoz ediyorken, ben seni
Yalnızlığım sevgili olmadı hiç kimseye.

Her defasında başka hayaller kurduğum
Sessizliğin, tükenmişliğin hüküm sürdüğü
Neden ve nasılların anlamını yitirdiği
Sensizliklerle tükettiğim tüm ölümlerde
Aforoz ederken, ben seni
Ölümüm sevgili olmadı hiç kimseye.

Bezginlik ve yılgınlık dolu yaşantımda
Senden geriye kalan yansımalarda
Boşluklarda boğulan düşüncelerde
Aforoz ederken, ben seni
Yokluğum sevgili olmadı hiç kimseye.

(18.07.2011 Karakoçan)