Hiç Kimse Sen Değildi Şiiri - Saffet Çakır

Hani bir gün olmasın ki
adınla başlamasın hayat!
Bir an olmasın ki sen kokmasın o an.
Yokluğuna sarılıp ağlamasın saniyeler.
Ve anılar kanamasın o an…
Her baktığım yerde adın harfleri gonca açmış
Renk renk
Her yerde sen
Uzaktaki o şehir ve sen
Yüreğimin başkenti
Acılarım dinsin diye
seni unutturacak bir şey ararım
Ama nafile
Bak yine gözyaşlarım yere eğildi!
Bildiğim bir şey vardı
Hiç kimse sen değildi.

Çok farklıydın, ama çok farklıydın.
Niye, neden, niçin bilmiyorum! .
Nereye baksam resimlerin çizili
Ayda parmak izlerini görüyorum.
Adınla eriyor dağların karı
Ellerin okşuyor mavi dalgaları
Telli turnaların dilinde senin şarkın
yakarken aşkın beni narında
ceylanlar geziyor su kenarında...

Güneş beni yaksa gölge oluyorsun
Yağmur olup gözlerime doluyorsun
Akıp yüreğimde kalıyorsun.
Gözlerin batan güne ağıttı,
Kader beni can evimden dağıttı.
yıldızlar süzülüp suya eğildi
Ne yıldızlar gördüm
hiç biri sen değildi.

Sen aklıma düşünce güller güzelleşir
Hayatım özelleşirdi.
Şu ağaçları sen dikmiş olmalıydın
Ki boy vermişler kırlarda.
Şu gülleri sen ekmiş olmalıydın ki
Bu kadar renkleri alımlı,
Kokuları ölümcül.
şu akan suların şarkılarını,
Sen bestelemiş olmalısın.
Şimdi bir ceylan suya eğildi
Ne ceylanlar gördüm,
Hiç biri sen değildi.

Ah göz bebeğim de gonca açan sevdiğim!
Mahcup lügatimde söylemeye çekindiğim
Avuçlarımda canım, damarımda kanım,
Kaderimde en son fermanımsın.
Saklayacak bir şeyim kalmadı artık
Vefasızlık şiarın oldu
yüreğin taştan heykeldi senin
ben bunu hak etmemiştim.
Bak gözyaşlarım yere eğildi!
hiç kimse sen değildi.
Zaten olamazdı da...