Hiç Kimse Kalmak Şiiri - Melik Yanar

Bırak dağınık kalsın dedin saçlarımı kesmedim, saymadım daha saatleri,
bir zamanlar durmuştu çünkü belli belirsiz zaman dilimlerinde bütün hayatlar.
Hiç kimse konuşmaz ya
sanki gücü kalmamış gibi çıt çıkarmaya herkesin,
öyle akrep yelkovan kimsesizliği
ve yerli yerinde her şey parmaklarımın arasında yanan sigara gibi.
Ilık iklimlere taşınmak istemiştin hep, haklıydın nede soğuktu Anakara.
Ardın sıra sokakları adımladık ilkin
peşinden caddeler
köyler, kasabalar, şehirler.
Küçücük bir taş köprü, taşların izinde Mimar Sinanlar,
Ötede istasyonlar.
Berlin Bağdat yazıyordu elimizdeki kağıtlarda.
Anlamış gibi bir şeyleri
baktık gözbebeklerimize,
Tam ortasındayız işte
ne doğusunda ne batısında okyanusların.
Kaderin bizim için belirlediği meridyenin ortasında gibi.
“Ne tarafa gitmeli şimdi?” dedin.
Burada öylece kalsak olmaz mıydı?
En kötüsü Hiç bir şey olamamaktı
En kötüsü Hiç kimse kalmaktı.
“Dursak kimse olacağız” dedin.
Hem sıcak hem soğuk bir iklimde son buldu rayların yalnızca siyah beyaz fotoğraflara sığan güzelliği,
Pers orduları gibi yenildik Maratonlarda.
Yeryüzünün sonunu göremeyen İskenderler gibi ölüme terkettik hücreleri.
Ne esmer yüzlü çocuklar kaldı bizden ne renkli fotoğraflar,
oysa filmler ne güzeldi,
Yitip giden devrimler gibi, dedi şarkı.
Kimsesizliğinden kurtulabilir artık saatler
Hiçbir şey olduk şimdi
Hiç kimse kaldık çünkü.