Hiç Kimse Bir Ben Etmeyecek

Hiç Kimse Bir Ben Etmeyecek

Bir gün yollar bitecek, gölgeler silinecek,
Kimse ismimi duvarlara kazımayacak.
Ne bir şarkıda yankılanacak adım,
Ne de bir hatırada gözlerime yer olacak.

Hiç kimse bir ben etmeyecek…
Ne içtiğim çayın tadını bilecekler,
Ne de en sevdiğim şarkıyı açacaklar.
Gülüşüm bir anlık rüzgar gibi esecek,
Sonra yok olacak hiç olmamış gibi.

Bir zamanlar adımlarımı sayan yollar,
Başka yolcuları ağırlayacak.
Bir zamanlar ismimi mırıldanan dudaklar,
Başka isimleri söyleyecek.
Ve ben, bir hatıra bile olamadan,
Sessizce çekileceğim kenara.

Hiç kimse bir ben etmeyecek…
Ne gözlerimde kaybolacak biri,
Ne de yüreğimin derinliklerini merak edecek.
Ben susacağım, dünya dönmeye devam edecek,
Sanki hiç var olmamışım gibi.

Ne sokaklar beni hatırlayacak,
Ne de eski dostlar ismimi anacak.
Bir zamanlar sevdiğim her şey,
Beni sevmekten vazgeçecek.
Ve en acısı, ben bile unutacağım kendimi,
Hiç kimse bir ben etmeyecek…

Ama belki de böylesi daha iyi,
Belki de sessizlik en güzel hatıradır.
Çünkü kimse unutulmaz değildir,
Ve her hikâye bir gün biter.
Hamit Atay