Hiç Karartmamıştım Umudu

Sabah uyandım işe gittim
Aksam işi bitirdim uyumaya geldim
Sonra yine sabah oldu
Sonra gene işe gittim
Karanlıklarda kalksamda
Hiç umudumu karartmadım
Sessizce yağan bu nem kokulu yağmurlarla beraber
Özlem biriktirdim
Daha sonra yağmurlar koltuğunu kasırgalara bıraktı
Şimşekler geçti içimden
Damarlarımdan kanalizasyon çamurları
Sessizce ağladım...
Göz yaşlarım sessizce uzaklaştı ardımdan
Ama umudu hiç karartmadım
Günler stabilize yollardan sana uzaklaştı
Ben daha derin kışları bekledim durdum, penceremin önünde
İçime aktı hasretin
Gittikçe birikti sol cebimdeki eşsiz sızın
Çoktan tükettim pahalı dermanları
Şimdi bitiyor dermanımın dertli kavşakları!
Bu ayrılığın, bu ayrışmışlığın, seni sevmelerin sonuna geldim
Artık ayrılıyorum küf tutmuş kalbinden
Başka sevda kervanlarına dahili yolcu olmaya gidiyorum
Seni seninle, seni hemben kimliğinle,
Sana verdiklerimle, değerinle, öneminle
Bilmediğin yanlızlığının içinde
Tam o bulunduğun yerde
Seni, sadece seni amaçsızlığınla başbaşa bırakıyorum.
Birşeyler düşünme bunları yaşayan kalbim
Sensizliğe de doydu sessizliğe de doyacaktır.
Bundan böyle kartanem değil
Uçurumun kenarında solan hançer çiçeğimsin.
Elvada sessizliğin, elveda bensizliğim
En güzel vedalar senin olsun...

Eylül 2003 - İzmir