Hiç İnsafın Yok mu? Şiiri - Muhittin Alaca

Sensiz hayat donuk, renkli geçmiyor,
Güneş dahi sönük, ışık saçmıyor,
O şen ağzım yumuk, bıçak açmıyor;
Lâl oldum diyorum, insafın yok mu?
Bozuldu ayarım, tek lafın yok mu?

Nerede tozpembe, apak düşlerim?
Gülmeyi unuttum, çatık kaşlarım,
Gözlerden dökülen, boncuk yaşlarım;
Sel oldu diyorum, insafın yok mu?
Günleri sayarım, hiç vefan yok mu?

Hangi kentlerdesin, gözleri elam?
Kaybettim izini, ey tatlı belam!
Aylardır almadım, havadis, selam;
El oldum diyorum, insafın yok mu?
Mektubun, duyurun, bir zarfın yok mu?

Sen idin dermanım, dertlere çarem,
Görenler diyor ki, muhakkak verem,
Mecnun baka kalır, imrenir Kerem;
Del oldum diyorum, insafın yok mu?
Leyla’yla uyarın, tarafın yok mu?

Rahvan atlar gibi, geçti toy çağlar,
Sen serap, han türap, virane bağlar,
Derbeder gezdiğim, bayırlar-dağlar,
Yol oldu diyorum, insafın yok mu?
Peşinde seyyarım, mesafen çok mu?

Yıllarca direndim, ancak, yoruldum,
Hayaline kucak kucak sarıldım,
Sabır taşı idim, şak şak yarıldım;
Pul oldum diyorum, insafın yok mu?
Istırap duyarım, hiç affın yok mu?

İçime sinmiyor, her bir şey yarım,
Yok isen dinmiyor, ah ile zârım,
Artıyor sönmüyor, sol yanda harım;
Kül oldum diyorum, insafın yok mu?
Noksan kaldım yârim, telafin yok mu?

28.01.2021
Muhittin Alaca