Hiç İncinmedim Şiiri - Tuba Aydın 2

Virane hüznümde
Asılı kaldı neş’e

Yoruldum
Dikiş tutmayan
Yamalı gülüş(ler) den

Toplayıp özlemlerimi
Bize geldim
Gül kokulu sandığa
Usulca eğilip,
Ürkütmeden
Hatıraları,
Besmeleyle açtım.
Sızlayan kokun
Geldi oturdu
Gönül köşeme.
Nasıl da özlemiş
Zifiri gözlerim.

Nefes nefese
Hatıralar
Bir iki kelam etmeye
Harf yetmedi
Yığıldı kaldı
Tutmaya,
Gücü(m) yetmedi
Acıdı içi(m)
Sustuk...
Susarak,
Ağıt dizdik
Sabır ipine bir bir...

Öl(e) meden
Toprak kokmayı
Birlikte öğrendik

Ben
Hiç incinmedim
kapında
Hiç...