Hiç Gündüzüm Olmadı Şiiri - Bahattin Tonbul

Sen gidince bu alemden sevgilim
Yaşadığım bu dünyada sabah olmadı
Her yer karanlık,Gök yüzü adeta morardı
Yalnız kaldım birden
Yüreğimi korku saldı
İçim ürperdi aniden,
Simsiyah saçların saçımı okşadı
Geçmişinde olduğu gibi
Siyah gözlerin nasılda parladı
Yıldız gibi yön verdi hayatıma
Oda seninle birlikte gökyüzünde kaydı
O günden sonra hiç gündüzüm olmadı
Kör ebe oynar gibi gözlerime siyah yazma bağlandı

Yüreğim yüreğindeki acıyı
Yokluğun içimdeki sancıyı
Körükledi durmadan
Seni aramak aklıma geldi karanlıkta
Hiç gündüzüm olmadı.

Sen gözlerini kaparken
Üstüne atılan toprak ikimizin sevgisini ayırttı
Adeta karanlığa terk etti

Ruhun gökyüzünde gezerken,mor ışıklar
Rüyalarımı süslerdi
Çok aradım oralarda çok
Bir türlü bulamadım
Gönlümün bu yüzden hiç gündüzü olmadı

Yüreğim kaynadı durmadan..hep seni aradı
Hasret kaldım mum ışığına
Göremez oldum zaman zaman önümü
Kokun bile bambaşkaydı senin
Yok diyemezdim kimselere
Hep içimde sakladım seni
Hiç unutmadım
Lakin hala gündüzüm olmadı

Nedendir bilemiyorum ama artık sen yoktun
Hepsi hatıralarda ve anılarda saklı kaldı
Asfalt üstüne atılan zift karanlığı gibi kapkaraydı
Hala gündüzüm olmadı
Bahattin Tonbul
30.6.2009