Eski mahallemi seviyorum ben.
Masumiyeti, eskimeyen dostlukları, tek katlı bahçeli evimizi...
Top oynadığımız toprak sahayı, tombul yanaklı bakkal amcayı,
Orada bıraktığım çocukluğumu seviyorum ben.
Komşularımız ne candandı.
Keyfimizi birlikte sürer, her halden anlarlardı.
Kalbimiz bir, dilimiz ortaktı.
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta