Hiç Duymadın Şiiri - Barış Bazalka

içimde ölü bir kurdun cesedini yerdi çakallar,
hiç ölmemiştim fakat her mezar taşında adımı görürdüm
sen öteki aşklarından bahsederken
kadıköy’deki evimin duvara bakan balkonunda.

karıncalarımla birlikte taşındım ben o evden sonra
balkon çiçeklerimi bıraktım, bakır demliğimi, mezar taşlarımı.
aradan geçen vakitte istanbul’dan ankara’ya
bir ciğerimi küllüğe silkecek kadar çok sigara içtim
ve ölmeye kalksam ağzımın sen kokusundan
hiç kimsenin ilk yardım öpmeyeceği kadar
çok şey söyledim senin için.
sen hiç duymadın.