Hiç düşündünüz mü insan nasıl ölür? Ölen bir evlada anası nasıl ağlar? Bir çocuk anasına babasına nasıl yanar? Ya da bir eş nasıl ılgıt ılgıt can çeker?
Ben anlatayım. Önce CAN’a karşı bir düşünce hasıl olur. Hep bir “öteki” var edilir. Ütopik bir pazar kurulur. Hedef belirlenir. Düşünce dile döner. Pazarda toplananlar leş kokulu beyinlerle insanı, var ettiği yaratığa kırdırır. İnsan kancık bir ateşle yanar. Düştüğü toprak bile kalmamıştır. Düşer ecnebi asfaltın üzerine. Çırpınır. Geçmişi gelir gözünün önüne. Ekmek verdiği sokak köpeği, yemek yediği sokak çocukları, gülüştüğü yaşlı, geçmişin ahını anlatan nine gelir. 23 Nisanlar gelir mesela kürsüde okuduğu şiir, onunla gurur duyduğunu söyleyen baba, komşu teyze gelir hani pişen yemekten götürdüğü. Çocukluğu gelir mesela. Topaçları, bebekleri, çocukluk fotoğrafları, annesinin ona bakarken saçını okşaması, anlattığı “işte buradayken” diye başlayan sözleri. Acısını bastırır insan yaşantıları.
Ya evladını kaybeden bir anayı hiç düşündünüz mü? Kendi içinde nasıl kavrulur bilir misiniz? Ya onu mezara verirken gözyaşlarının çamur ettiği toprağı yüzüne gözüne nasıl sürdüğünü bilir misiniz? Ağlama sesi kesilince nasıl hıçkırıklarla içinin bittiğini.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta