Hiç düşündünüz mü insan nasıl ölür?

Hiç düşündünüz mü insan nasıl ölür? Ölen bir evlada anası nasıl ağlar? Bir çocuk anasına babasına nasıl yanar? Ya da bir eş nasıl ılgıt ılgıt can çeker?

Ben anlatayım. Önce CAN’a karşı bir düşünce hasıl olur. Hep bir “öteki” var edilir. Ütopik bir pazar kurulur. Hedef belirlenir. Düşünce dile döner. Pazarda toplananlar leş kokulu beyinlerle insanı, var ettiği yaratığa kırdırır. İnsan kancık bir ateşle yanar. Düştüğü toprak bile kalmamıştır. Düşer ecnebi asfaltın üzerine. Çırpınır. Geçmişi gelir gözünün önüne. Ekmek verdiği sokak köpeği, yemek yediği sokak çocukları, gülüştüğü yaşlı, geçmişin ahını anlatan nine gelir. 23 Nisanlar gelir mesela kürsüde okuduğu şiir, onunla gurur duyduğunu söyleyen baba, komşu teyze gelir hani pişen yemekten götürdüğü. Çocukluğu gelir mesela. Topaçları, bebekleri, çocukluk fotoğrafları, annesinin ona bakarken saçını okşaması, anlattığı “işte buradayken” diye başlayan sözleri. Acısını bastırır insan yaşantıları.

Ya evladını kaybeden bir anayı hiç düşündünüz mü? Kendi içinde nasıl kavrulur bilir misiniz? Ya onu mezara verirken gözyaşlarının çamur ettiği toprağı yüzüne gözüne nasıl sürdüğünü bilir misiniz? Ağlama sesi kesilince nasıl hıçkırıklarla içinin bittiğini.
Peki siz hiç babasını kaybeden bir çocuk gördünüz mü? Nasıl derin susar bilir misiniz? Elinden tutanının olmayacağını bilmesi, onunla güreşecek ya da oyun yoldaşı olamayacağının getirdiği yokluğu bilir misiniz? Bilir misiniz hep bir yanının düşük olacağını hissinin var edişini? Yetim ya da öksüz sözcükleri üzerine hiç düşündünüz mü? Çocuklar yalnız ölmez büyükleri. Anne babasıyla ölür.

Siz eş ne demek, yâr ne demek, yaren ne demek bilir misiniz? Gece canınızı emanet ettiğiniz can parçanızın bir daha yanında yatamayacağının ne demek olduğunu bilir misiniz? Gece başını yastığa koyduğunda çocuklardan sakladığı yaşlarını yastığa nasıl gömdüğünü bilir misiniz? Gidenin yalnız gitmediğini giderken yârinin yarısını da götürdüğünü bilir misiniz?

Bilirsiniz elbette. Ben ki bu toprakların cahili. Bilemiyorum işte. Bu satırları yazarken ki gözümden akanların nedenini dahi bilemeyen ben şimdiye kadar neyi bildim ki…