Hiç düşündün mü? Şiiri - Sinan Koç 2

Seni tanıdıkça soğudum
Attığım her adım bana yük
Aldığım her karar gönlüme külfet
Soluduğum nefes yakıyor içimi

Sen diyorsun bu ne biçim insan
Kendini beğenmiş kibirlinin birisi
Ya gönülde olanlar onları da biliyor musun
Onları da bilseydin yine kibirli der miydin
Durup durup bir kelime söyler miydin
Sibirya’dan daha soğuk yapacak gönülleri

Yetmez miydi yazın doğan güneş sana
Hepzemheri gibi soğuktan mıkarartacaktın
Bedenimizi ruhumuzu
Nedir sendeki bu çözülmeyen öfke
Niye sinirlisin bu kadar
Öfken karşı dağları yerlerinden söküp atacak gibi
Kim seni böyle kızdırdı
Gelip diyemez miydin incittin beni
Bu yüzden öfkem sana
Diyemez miydin ne bu tavrın diye
Diyemez miydin ben de varım burda
Beni de gör diye diyemez miydin?

Baharda açar çiçekler
Laleler sümbüller güller
Baharda salına salına düşer yaprak
Sen de olamaz mıydın gönülde açan çiçek
Sen de olamaz mıydın baharda süzülen yaprak

Sen sensizliği hiç yaşadın mı
Bilir misin sensizlik ne kadar soğuk
Kışın zemheri ayazından sabahın ilk saatlerinden daha soğuk sensizlik
Sensizlik ölümden beter değil
Sensizlik doğum sancısı gibi acı verici
Sensizlik tonlarca yükün altında kalıp ezilmek gibi
Sensizlik solmuş bir çiçek gibi suya aç

Hiç düşündün mü bu nedir diye
Sordun mu kendine ben kimim diye
Kendini tanımadan tanıyamazsın beni
Ben ağzındaki sözüm ben gönlündeki yârim ben kafandaki düşünceyim...
Ben konuşamadığında söylemek istediğinim
Ben anlatamadıklarınım
Ben gizlediklerinim ve ben seni senden iyi bilenim

Ağzım konuşur ayaklarım koşar
Beynim mücadele verir senin için
Ya sen hiç koştun mu benim için,
Bir adım attın mı?
Kendine sordun mu; hiç bir adım atsam
Neler olur diye ne gelir ne gider?
Kaybedeceğin bir şey yok değil mi?
Ya kaybettirdiklerin onları hiç düşündün mü?
Bu kadar mı özüne düşkünsün
Umursamayacak kadar, yok sayacak kadar
İşte bu işte yıkar insanı
Varsa güzel düşüncen söyle yüze karşı
Varsa güzel niyetin belli et gönüller sevinsin
Söyleyeceksen kem bir söz söylediğin gibi sus parçalama içimi
Senin anlamadığın bu insanın gönlü pamuk ipliğinden bile ince olur değer verdiğine
Sanma çok yumuşaktır
Sevdiğine zarar verecek olanı parçalayacak kadar serttir o gönül