Hiç Durmadan Bir Nehiri Şiiri - Deniz Er ...

daraltır tüm duvarlar kendi yüzünü
kirpiğini kireç tozu...
gidip gidip gelirsin, sayrımış gözlerini
hazin bir boşluğa...

bir gölü düşünürsün, bir örtünün olgusunu
o çok yıkımlı kıyısını meşakkatlı bir ıstırabın
rengini döken nilüfere uzun uzun
bakarsın acısına suyun...

nasıl büyüdüğüne içine bir çıban
kanayışına dişlerinin arasında tüm cümleler
dallarını mecalsiz bir ceset gibi
dibe vuran o söğüt dalına
yoktur artık söyeyecek bir sözün
bir aldanışı ilkel yetimlilikle eğirir o ara ağzın

sırtından yürür gider eğmecini güneş
gitgide küçülmüş gölgeler arasında
aramaya çıksan kendini
ki zaten el de vermez ulemâ karanlık
irin safraya, safra dirseğine
yüreğine bulantı yürür

hiçbir yol gelmez ardınsıra,
bakmaz yüzüne hiçbir ev
kaldırıp eteğinin ucunu asfalt
eğilmiştir kendi toprağına
yorgunluğunu ise salaş kepenkler
yalnızlığın avucuna...
hüznün hiç durmadan bir nehir gibi
ki bilemezsin...
nereye akar insan nereye dökülür kendi içi

gün gelir herşey kendi içine döner
bilirsin....