Hiç Doğmasaydım Şiiri - İsmail Dinçer

Bu ateş alev ateşine benzemiyor
Aklını,gözünü,gönlünü yakıyor
Elden,ayaktan,işten, kesiyor
Gözlerimi kapasam,seni unutsam
Eski ben,ben olsam ne olurdu

Göğsümün tam ortasında bir kor
Tüm bedenimi esir alıyor
Sıktıkça sıkıyor,durmadan yakıyor
Yaşamı zindan,yaşadığına pişman ediyor
Keşke hiç doğmasaydım ne olurdu

Kendi vücudum da,kendimi taşırdım
Önce uçurdular,aklımı aldılar
Sonra vücuduma girdiler,oturdular
Gülerken,hiç tatmadığım acılara koydular
Keşke,ben,ben kalsam ne olurdu

Bu acıya ben ad koyamadım
Sevda,mutluluk,acıyı ayıramadım
Esir oldum gittim kurtulamadım
Ölümden gayrı,dost bulamadım
Keşke hiç doğmasaydım ne olurdu

Adım adım,kendimden soğuttular
Yaşamı haram,dünyayı zindan ettiler
Bir parça sevgi sundular
Bin parça yüreğimi dağladılar
Dağda bir ağaç olsaydım ne olurdu

Önce gönlüme ışık verdiler,ısıttılar
Sonra,kor koyup,yakıp bitirdiler
Nefes alıp verirken,kalbimi öğrettiler
Bir yıkılıp,bir yakılıp,acılara koydular
Vücudumda gönlümü bilmeseydim ne olurdu