Hiç Deniz Görmedim Bu Akşam..

dur
gölgeme anlar eklemekten vazgeç
ey en yukarıdan
halimize titrek mum ışıkları salan kral

bana ayrıntılı bir ürperme bahşet
dökülsün
kanımda biriken bu izbe vahşet

içime bir biçim gerekli son baskıya az kaldı
devamlı biçimime bir iç biçmekten vazgeç

kapkaranlık bir tünele sal ruhuma
ışık sana
soru bana
gece dünyaya kalsın

hiç deniz görmedim bu akşam
içime bir biçim gerekli şimdi
son baskıya yetişmeli bu hüzün
gözlerimin imdadına yetişmeli
senin ak gülleri andıran bembeyaz yüzün

sesini bir akşama ödünç ver
ve o akşamı sür gözlerime
kalbim deniz kentlerinin bulvarlarında
bir anıt olup yükselsin
içime bir biçim biç
sesinin keskinliğiyle

bana gökyüzünün gözleriyle bakmayı kes
son baskıya yetişmeli bu hüzün

dolaşıp evrenin kenarlarında
gözlerime bir kın buldum gece diye
ey göğsümü baldıran zehriyle ovan yalnızlık
denizin sırrını paylaş benimle
mavinin eczasına sürüp kaldırımları
en geniş gökyüzüne daya ağzımı

bırak şehri karanlık kalsın
kıyılarında bin endişe bin telaş
süpür kainatı yıldızların yurduna
bana bir kök seçmeliyiz
belkısın terinden buğulanan

acı güller ve
kan kaybeden botanik
kalbim balıkların tehdidindeyken
gözyaşı ve kumdan kale
bu gece bu sulara büyük hediyem

korkudan ve izdihamdan arıtıp aşkı
bir dantela çiz yüzüme
bu şehrin sokaklarından

dişleri oldukça kamaşmıştır ayın bu gece
ne de olsa sen geceye ben aya ikiz

kolaydır gönlüne oldukça kolay
bir tebessüm göster bulutlarından
tegafül et sonra yine
ayrılırsam ruhum yansın
yakışlarından

m.M..