Hiç Değişmedin Şiiri - Tarık Özdemir

hatıraların bir kağıt gemiyle sessizce giderken
işte yine kayboluşuna dalan gözlerimin
bazen demir aldığı bir limandayım yine
ve sen yine bir çalı gibi çoğalmışsın
bu limanın kıyısın da
şimdi dokunmaya kalksam biliyorum ki
kanarsın yüreğim de
onun için
gözlerim hep donakalan sudaki yüzünle
yine sus/pus içerisin de
anlayacağın
hayat gelip geçen takvimlerin de
hep aynı ışıltıların da değişmekte
acı daha bir acı
çaresizlikse daha bir koyuya dönerken
yalnız sen hiç değişmeyi bilmedin
hep zamana aldırışsız yaşadın
bu sol yanım da
çocukluk sevgilim...

işte sevgili!
seni hatrımda ne zaman taşlasam
bir öykünün hiç bitmeyen diyarında bulurdum gözlerimi
ve o hayalin vadisin de demir atardım sevgisizliğe...
ve durmadan bir masadaki hayatın yalancı mürekkebiyle
bir başına bulurum kendimi
öyle deli gibi kendi kendine konuşan
öyle bütün rüzgarlara rağmen aldırışsız,asi
öyle bir ağaç olup açardı yaprağın ellerimde...
hep bir gamla
kopmakla,kırıştırıp atmakla, yakmakla..
bir türlü bitmezdin
anlayacağın;
sayfalar elimden,
sen gözlerimden düşmeyi bilmese de
bu hayatta ne kadar değişirse değişsin
sen hep aynı rüyama geleceksin
ve seni her hissettiğimde de
bir şiir olup isleneceğim
dilimden, gözlerimden ve yüreğimden
hep çocukça seni seveceğim
_çocukluk sevgilim...