Hiç büyümeyen çocukluğum! ..

“Çocuk!
Ölümsüzlüğün yolu ölümden geçer..”

Göğü kümülüslü bu kentin, çocuk
sen, menekşe kokmayan bir sabaha doğuyorsun
güneşi henüz doğmamış maverâ’dan
henüz baharına âşina olan..
sen, esir alınmış bir medeniyetin çocuğusun
unutma sakın! ..
sağır ruhlar otağına uğradıkça sen,
üşüşür ardına köpek salyalı
timsah suratlı şerefsizler…

sorma bana nedenini savaşın
bildiklerinle yetin/sen! ..

çocuk! ..
keşfe çıkar yüzünün coğrafyasını
siyah altın soyguncuları, alnında yanan hâre içre..
keşke seni satan Züleyha olsa
sana kavuşma arzusuyla yanan
hapsine gül seren, elindeki gömleğinin
kanlı parçasıyla..
seni taşlayan kavim senden olmasa keşke
adını bilmezdin
belki renginden tanımazdın taşlarının
seni yağmalayanın kim olduğunu..

hüznünü bilmeyen bir taif
kûfe’de devşirir ceplerine taşını, toprağını
kabrine ihanetin ve nifakın izini taşıyan
bir kentin kavmi..
o kûfe ki âhı’nı almıştı Ali’nin
“Rabbim zalimleri başınızdan eksik etmesin..”
diye içlenen bir Ali..

/savur çocuk parmaklarınla semâya duânı
sen ol vesile
inmesi için Rabbinin merhametine…/

çocuk! ..
varsın, sen vurulasın ilk
deklanşörüne basılan silahın hain kurşunuyla
ki kavminin sana ihanetini görmezsin belki,
acını, yaranı damarlarında depreştirecek
köpeğimsi bir ihanetin..

göğsünü öpecek merminin barutu ateş yerine
can koksun, sevda koksun, intikam koksun
gül koksun çehreni delen ölüm kovanı
karanfil koksun..
sen imanınla sabrını taşıransın küfrün
kalbinde taşırsın,
çöle inen ayetin hikmetini..

sen çocuk! ..
kulak ver, gözlerimin iniltilerine
bir şehrin üryan sokakları taş basmıyorsa bağrına
ezânları susturulmuş, sâlâları ruh acıtmıyorsa
yağmuru toprak kokmuyorsa, yalın ve saf
inmiyorsa bedir heyecanına inen melekler
ve seni satan elleri imân’a teşneli değilse
yakılsın cesaret timsâli yürekleri
yıkılsın kentleri bu dünyanın
senin uğruna, çocuk! ..

çocuk!
kavmin diyorsa “ellerinin yaptığıdır bu savaş
taşır sabrını artık, rahmeti hak etmeyen
hainler gürûhudur onlar…