Hiç bir vapur yaramaz hiçbir denizi

Hiç bir vapur yaramaz hiçbir denizi,
Barış Manço Gemisi’nin Marmara’yı yardığı gibi...

Manço,
Marmara’yı yara yara karşı kıyıya gidiyordu,
Ve sanki karşı kıyı artık benim memleket sınırlarıma girmiyordu...
Manço,
Marmara’yı yara yara karşı kıyıya gidiyordu,
Ve
O an deniz acaip bir hal alıyordu...

Sen,
Herzamanki gibi vapurun kıçına oturmuştun,
Bağdaş kurmuş çayının gelmesini bekliyordun,
Çayın geldi,sigaranı yaktın sonra,
Kıyıda kalmış cayır cayır bir bana...

Halbuki benim tercihim,
Vapur kıçlarında hep biradan yanaydı
Varsa konyak...

Manço,
Marmarayı yarmaya başlamıştı artık,
Benim,senin gözlerinde yavaş yavaş küçülme vaktim gelmişti...
Uzaklıştıkça uzaklaşıyor kaçıyordu vapur...
Uzaklaştıkça uzaklaşıyordun gözgöre göre

Ve,
Artık benim,senin gözlerinde yavaş yavaş bir nokta olma vaktim geliyordu...

Çayından son yudumunu,
Sigarandan son nefesini almıştın biliyorum...
Bense,
Senin sigaranın külleriyle,
İç acıtan cümleleri sonlardırmaktan kovuluyordum...
Siliniyordum...

Hiç bir vapur yaramaz hiç bir denizi,
Senin vapurunun,
Yardığı gibi denizimi...