Ben sana ne zaman sabah vakti olsam,
Viran bahçenin çiçekleri solmasın diye ruhuna doğsam,
Yorgun bir ömürden vurulmuş yüreğimle dönüyordum...
Ben sana ne zaman öğlen vakti olsam,
Kanamalı hasta ruhunun ellerinde yüzlerce kez kalbimi acıtsam,
Yasaklanan bir efsane olup,hiç okunmadan tozlu raflarına konuluyordum...
Ben sana ne zaman ikindi vakti olsam,
Zehrine ve belana bulaşmak pahasına,gölgene sığınsam,
Ölümbaz ihanetlerini çıkarınca ceplerinden,araz hüzünlerimin körlüğüne göç ediyordum...
Ben sana ne zaman akşam vakti olsam,
Güzartığı saçlarımı okşayan sensizlikle,gözkarana yuva kurmaya kalksam,
Avluna bıraktığın az kullanılmış intiharları giydirip,cüzzamlı ruhlar cehennemine gönderiliyordum...
Ben sana hiç bir vakit olamadım...
Çünkü bunun için önce senin insan olman gerekiyordu.
İnsan olmak meziyetli işti,her kula nasip olmuyordu...
Kayıt Tarihi : 11.12.2014 18:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ah Min-el Aşk
