İnsan, kendi derisini deşerken düşündü. Dağlarının ardında yatan canavarla yüzleşti.
Yine, güzel sözlerine kanmayacaktı.
Ezelden beridir aynı sözü de vermekten sıkılmadı. Gözlerinden akan kanları silecek, savaşacaktı.
Bekledi dağın eteğinde; dizleri kan revan içinde, nasıl tırmanacaktı zaten?
Taşlara dönmüş kalbi, binlerce insanın...
Nasıl anlatacaktı, neyi anlatacaktı? Unutuverdi.
Soyguncu soysun da, vurguncu vursun
Sen ana karnında boşa durursun
Doksan günde çık gel, dokuz ay dursun
Doğmaya gayret et, doğmaya bebek
Sonra geç kalırsın yağmaya bebek.
Devamını Oku
Sen ana karnında boşa durursun
Doksan günde çık gel, dokuz ay dursun
Doğmaya gayret et, doğmaya bebek
Sonra geç kalırsın yağmaya bebek.




Ne güzel demişsiniz
dilinize sağlık
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta