Hiç bir olurmu Şiiri - Birkan Demirci

sarayda yaşayanla,
hücrede yaşayan bir olur mu hiç?
biri ipek örtüler altında unutur geceyi,
diğeri taş duvarlara kazır her saati,
gözlerinden süzülen yalnızlıkla.

biri altın tabakta sunar sabahını,
öbürü paslı bir ekmeği bölüşür gölgesiyle.
sarayda adımlar yankılanmaz,
sessizlik orada huzurdur.
ama hücrede her sessizlik
bir kurşun gibi iner göğsüne.

sarayda rüyalar geniştir,
bahçeleri yıldızlarla süslü,
hücrede rüya görmekse yasaktır,
karanlık bile paylaşılmaz.

biri dünyayı emreder,
öbürü hücre kapısına kilitlenir.
zaman farklı akar ikisinin de teninde:
sarayda saatler koşar,
hücrede sürünür.

bir olur mu hiç,
aynı gökyüzü altında farklı gölgelerle yürüyen?
sarayda güneş hep doğar yeniden,
ama hücrede sabah
ancak umutla hayal edilir.