Hiç Bir Aşk... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Hiç bir aşk, böylesine güzel olamazdı..
Yokluğuna rağmen, nasıl aynı sevilebilir bir kadın…
Hayır..Hiç bir ayrılık, böylesine yakın, yaşanamazdı…
Şimdi ne bir eksik dün, ne fazla yarın….

Belki de anlamsızdı bütün korkuların..
Uzak düşler satın almıştık zamandan..
Kaç kez yarım kaldı sevişmelerimiz,
Firari kaçışlar molasındayken uykuların…

Şimdi bana meyledişlerin
Suçlu çocuklar gibi anılarda…
Hep göz yaşlarındı sildiğim,
Ve hep sensizlikti yenildiğim,
Gönderdiğin o tebessüm bakışlı mektuplarda…

Kolay değildi bu şehirde yaşamak…
Ne sokak eşkıyası bilirdi ismimi,
Ne kravatlı züppesi, ne bar fedaisi,
Ne yazar sosyetesi…
Hep,
Bir gece vakti yazılan
Tutanaklarda geçti suçlarımın adresi…

Onca bela takıldı peşime,
Onca yalnız geceler saklandı düşüncelerime…
Yüreğimde seni sevmelerimin haklı gerekçesi..

Ardımda kalan gelmelerin,
Henüz işlenmemiş bir cinayet,
Vakti dolmamış bir mahkumiyet,
Bir genelev bekçisi,
Yağmalanan insanlığın orta yerinde
Ahmak bir sokak eylemcisi..

İçtiğim sigaranın dumanında
Düşürdüm aklıma gözlerini bazen…
Bazen ben değildim,
Senden arta kalan bir enkazdı
Sokaklarda başıboş gezen..

Yakardım dünyayı senin bir tek göz yaşına.
Yağmurdu öfke selimde bana ulaşan,
Hüznünün tek habercisi…

Özlediğini biliyorum bu şehrin akşamlarını..
Burnumuza gelen balık ekmek kokusunu sahilde,
Saray Burnunda
Boğazın dalga seslerine karışan martı çığlıklarını,
Haşarı yaramaz çocuklarını mahallenin,
Birlikte kurduğumuz o mütevazi akşam sofralarını…

Hiçbir şey aynı değil oysa.
Mesela sensiz kanat açıyor artık gökyüzüne martılar..
Yoksulluklarımızı
Çocuklarımıza devrettik bir çoğumuz..
Eski utangaçlığımız yok artık yüzümüzde,
Tezgahlara düştü içimizde saklı duran arsızlığımız…

Özlediğimi biliyorsun geçmişi…
Rüzgara savruluşunu saçlarının…
Mahrem zindanlarından çıkıp,
Yüzünde duruşunu utangaçlığının…..

Seni hiç unutmadım, şimdilerde…..
Kendimi arıyorum bu koca şehirde..

Güze dönmüş ortasında
Baharın yaprakları..
En cesur ihanetlerin
Mümessili olmuş sokaklarda
O günün korkakları..

Yitirmiş bu gök mavisini,
Çocukları şen değil,
Kızları Gülşen değil,
Zora yetişen değil artık…
Dünün, mert delikanlıları…

Kolay değil bu şehirde yaşamak..
Kanıksamak ağır bir tükenişi…
Umut hep var biliyorum…
Ama yokluğunda,
Bir mezar taşına yazılmışken ismin…
Sensiz, nasıl tutar ellerim güneşi….