HİÇ BİLMEDİN Kİ Şiiri - Mustafa Erçin

HİÇ BİLMEDİN Kİ...

Hiç bilmedin ki,
Ne hisseder ve ne düşünürüm.
Duvarlar bile,
Bir çırpıda ezberlemişti,
Senin anlamadıklarını.
Kuru yeşil,
Ve ayaz ayaz bakarken gözlerime,
Hiç düşünmedin ki,
Kırağı düşer de göz bebeklerime,
Üşürüm.

Hiç bilmedin ki,
Nereye bakar ve neler konuşurum.
Her gün tepemden bakan,
Tavan bile insafa gelmişti.
Yeşil bir “ufo” gibi,
Yırtarcasına karanlığı,
Uğrayıp geçtiği anlarda bakışlarının,
Hiç anlamadın ki,
İçimdeki ümit dağlarının,
Toz duman olup,
Ufalandığını.

Hiç bilmedin ki,
Neyle sevinir ve neyle üzülürüm.
Üzerine oturduğum koltuk bile,
Hislerimin ağırlığından olacak,
Halimi pek kolay bilmişti.
Eylül yağmurları yağdırıp
Yeşertirken gözlerimi,
Hiç çiçek açtırmadıki bahar bakışların,
Şöyle zambak zambak.
İlk olmak ve nisanca yağmak varken gönlüme,
Hep sonbahar olurdun.
Bilmem, saçlarınca sarı,
Bakışlarınca ayaz,
O sonbaharlarda ne bulurdun?
Hiç bilmedinki…..