Hiç Bilmediğin Ve Bilemeyeceğin Gibi

Çiftli kağıtların sisleri sardığı gecede
Yıldızlar kayan yüzümde
Meskun mahal dilimde
Adın yazılı.
Bir türlü konuşamam...
Sorma...
Sorularından sıyrılamam...

Yaşlı falcıların başa çıkamadığı geleceğimde
Rüzgarlı saçlarımın örttüğü alınyazımda
Ve gözlerimle duvarıma çizdiğim gravürlerde
Adın yazılı.
Okuyamam...
Heceletme ezberlerimi...
En çok suskunluğun lisanı
Yorar dilimi...

Hüzün ürpertisine alışık tenimde
Fotoğrafına çerçeve gözyaşımda
Sol elle yazılmış okunaksız bir yazı geleceğim
Pulunu yapıştırmayı bir türlü beceremediğim bir mektup
Konuşup da söyleyemediklerim...

Ne kadar uzaksan o kadar yakınsın.
Güncemin yırtık sayfaları sensiz zamanlar.
Yokluğuna ziyan zamanlar makaslıyor biyografimin katran sarısı yapraklarını.
Gülümsemelerini uzaktan görmek yıldızlar düşürüyor içime...
ki ben çoktan vazgeçmiştim gökyüzündeki yıldızları saymaktan, her yıldızın bir gün kaydığını öğrendiğimde....
İsmini mıhlıyorum dudaklarıma ama
konuşamıyorum..
Ben senin yörüngendeyim oysa.
Bir senin etrafında dönüyorum (tavaf ediyorum gövdende)
bir de kendime dönüyorum her seferinde.
Belki daha büyüyeceksin, aşacaksın bulutları.
Görüp yıldızları, bir yıldız tutacaksın, bir de dilek, belki kendin belki de herkes için.
Ve ben hiçbir dileğine ek bile olamayacağım,
hiç beni seçmeyeceksin gökyüzünden.
Ben de, “ben buradayım” diyemeyeceğim hiçbir zaman...
Bir nefeslik uzaktayım oysa
Görmüyorsun...

Uzaklardan...
Aslı astarı yok; yanı başından...
Bakışlarım bile kekeliyor ismini
Nikotin asıllı bir siluet oluyorsun dumanımdan
Yoksun...
oysa içime düşüyorsun
en sevdiğim şarkıların notalarından
Yolu yok, yordamı yok
İnsan, iyiden iyiye tekilleşiyor
yokluklar çoğaldıkça
Durmaz bu yağmur
ve eksilmez zaman...

Sığ sular ne kadar uzak
çırpınıyorum yokluğunun derinliğinde
Yalnızlık maviliğinde her kelimem bir kulaç
Her kulaç;
bir damla gözyaşı beyaz kağıdın kanına giren
Deniz kıskanıyor tuzunu
Yaşlı bir balıkçının ağlarına takılıyor içimin akvaryumu
Yanaklarım yanıyor
Biraz da içim acıyor açıkçası...