Hiç Ateş Yokmuş. Şiiri - Necdet Erem

Sırlar sırrı insandadır, tanınmaz,
Sırsız kalan insan diye sayılmaz,
Şöhret hissi, zehir karılmış bir bal,
Tadın alan, tesirinden kurtulmaz.

Tüm mahlukat, gizli insan içinde,
O insan ki her gün farklı biçimde,
Arz-u sema, insan için var olmuş,
Cehaletten zorluk çeker seçimde.

Küre zerre, ona bakıp kırpar göz,
Bu makamı anlatamaz hiçbir söz,
Cehaletin kemendiyle bent olmuş,
Bilemez ki, mahlukatta O’dur öz.

Kıymet onda değer onda söz onda,
Baş aktördür, varlık denen oyunda,
Sarhoş olup, kalp gözünü kör etmiş,
Nefsi engel, Hakka giden yolunda.

Unutma bu dünya kalmaz kimseye,
Mal mülk kalır, kabul olmaz hediye,
Kimseye sormadan, alınırmış can,
Bu uzun hayaller, bilmem ne diye.

İnan umut yoktur, dünden yarından,
Sakın cehennemin, şedit narından,
Cehennemde derler hiç ateş yokmuş,
Kul azap çekermiş, günahlarından.