Hiç Alışamadım Şiiri - Yusuf Akkaya

Sordular mı, alıştım, diyorumda,
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.
Çok şükür, çok rahatım, diyorumda,
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Ha vatan ha burası ne farkeder?
Ne ederse insan hep kendine eder.
Bülbül altın kafeste vatanım der.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Eski dostlar selam, sabahı kesti.
Analar, babalar evlatlara küstü.
Para- pul sevgisi imanı geçti.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Gerçek sevgi, gerçek sevda kalmadı.
Gecelik sevdalar etrafı kapladı.
Huzurlu yuvalar mazide kaldı.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Tarla, tapan, traktör hayalimdi;
Birkaç yıl çalışır, dönerim diyordum.
Koca bir ömür heder olup gitti.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Ara bir vatana tatile gittim.
Emeklilikte, kesin dönerim, dedim.
Emekliyim, hastane yeni evim.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Zalim bu hastalık, göz açtırmıyor.
Doktorlarda bana, gidicisin, diyor.
Azrail kapıda hazır bekliyor.
Ben bu gurbet ele hiç alışamadım.

Evladım gel hele yanı başıma;
Herşeyim sana kaldı; gülerek harca.
Lakin cesedimi köyüme yolla.
Ben bu gurbet ele hiç alışmadım.

29.06.2006