Hiç Acımıyor Şiiri - Hikmet Tekin Arslan

Döktüğüm yaş değildi sanki gözlerimden,
Kan damladı sanki yaş değil içimden.
Paramparçaydı yüreğim hep ezelden,
Sorsalar; hiç acımıyor inanki canım bilmem neden?
Prangalar vuruldu hep sınırlarda esir düştüm,
Hülyalar yasaktı, denizlerin dalgasında boğuştum,
Bir sevda uğruna yıllarca yaşamayı unuttum,
Sorsalar; hiç acımıyor canım bilmem neden?
Korkuları silip attım tümden içimden,
Yaşamaya dair beklenti büyütmedim gelecekten,
Ben bana düşman oldum geçen her günden,
Sorsalar; hiç acımıyor canım bilmem neden?
Ne vurgunlardı yediğim hayat denen çemberden,
Ayakta kalmayı bir başıma öğrendim yeniden,
Çok acıları ağırladım hayatı tanıdım ilk günlerden,
Sorsalar; hiç acımıyor canım bilmem neden?
Yalama oldum payıma düşen en koyu dertlerden
İçim kanar, yüreğim yanar ses vermem ele çektiklerimden,
Hasretlik, sevda ayrı bir vurur beni derinden derinden,
Sorsalar; hiç acımıyor canım bilmem neden?
Olsun be dostum hayat böylede geçip gidiyor,
Mutluluk oyunu da olmasa bu dünya çekilmiyor,
Haykırışlarım bir geceye, bir de kör, sağır duvarlarıma,
Öylesine alışmışım ki bana yaşatılan acılara,
Mutluluk bana çok kötü koyuyor.
Hiç acımıyor içim hiç, bilmem niye böyle oluyor?
Bir sevda, bir yalnızlık bir de kadehim mutluluk veriyor
Hiç acımıyor canım inan ki hiç acımıyor...