Hiç Şiiri - Yakup Günel

Ellerim şimdi bomboş,
Gözlerim yollarda çaresizce...
Bir şiirin en güzel yerinde kesilmesi gibi...
Olmuşum perperişan,
Duygularım darmadağınık,
Aklım firarda,
Gönlüm düşman kesilmiş bana,
Acısını hissettiriyor her bir noktama.

Görememek ne zor şey,
Duyamamak ne kötü bir şey,
Yanında olduğunu bile bile...
Kilometrelerce mesafe hissetmem ne güç şey.

Dokunmak istersin elin yanar,
Konuşmak istersin ağzın kenetlenir.
Sözcükler dökülemez bir türlü dilinden,
Sarılırsın hemen yine kalemine.
Dilinden dökülemeyen sözcükler...
Haykırır adeta mısralarda.

Şiirin en güzel yanı da bu ya,
Söyleyemediklerini getirir dile,
Hissedemediklerini hatırlatır sana,
Unutmak istediğini getirir aklına.

Ne güzel bir duyguymuş bu,
Acı çektirir sana,
Kâh mutluluklar kâh üzüntüler...
Lakin umursamazsın da hiçbir şeyi.
Çekilirsin köşene,
Herkesten ve her şeyden uzaklaşırsın,
Koca bir kalabalıkta yapayalnız bir insan...

Haykırmak istiyor,
Dilinden dökülen fısıltıların yankıları...
Her bir hücrende hissedilir.
Dilinden dökülemeyen sözler...
Can bulur kalemin sayesinde şiirlerinde,
Ahenklere kaptırırsın kendini.
Unutma...
En güzel ahengin onun gülüşü,
En iyi şiirlerin onun aynadaki yansıması.

Ne zor şeymiş ki...
Birini sevebilmek.
Yanında olmasa da,
Göremesen de onu,
Duyamasan da sesini,
Güzel bir hismiş.
Yeni tomurcuklanmış bir çiçek misali...