Hiç Şiiri - Selahattin Koca

Seninle başlayan bir cümle dolanır dilime,
Toplansa 40 alim, çözemez ilimle.
Divane aşığınım, sana göre kimim ben?
Cümle alem duydu, terk edildim ölüme.
​
Körpe duygularla karıştırma aşkımı.
Yokluğuna alıştırmam, bağrımda taş kırıp.
Hayaline sarılıp uyudum, sen sanıp.
Bu anlık bir acı kaybı, bence bu bir hastalık.
​
İstemem şifasını, alem gerçeği görsün.
Açtığın yara benimle mezara yürüsün.
Bir elinle can verirsin, diğeriyle öldürürsün.
Söyle, hangi günahın bedeli, hangi duanın ürünüsün?

​Umutsuzluğa tutundum bi umut,
Onun sayesinde yazıyorum.
Varlığı haram olacağına, yokluğu helal olsun,
O mutsuzluğa razı yolum.
​
Seninle geçecek olan bir ömür hayalim.
Bulaştırma, temizlenmez bu garibin vebali.
Bu dünyada eşitiz, sen de ben de fani.
Uğraştırma tez gel, yaşayalım sağsalim.
​
Ecel kapıyı çalmadan, bırak artık boş inadı.
Tadı damağımda kaldı, varlığına susadım.
Sığdıramadım dünyaya, arşa uzanır adın.
Gel de beraber açalım, kapısını vuslatın.
​
Görsen tanıyamazsın, perişan arz-ı halim.
Sensiz okunan duaların, inan yok meali.
Kıyma bu aşka, olma bu kadar zalim.
Düşünmesi bile ölüm, gelmeme ihtimalini.
​
Bunu göze alamam, yakarım limanı, gemileri.
Dönüşü yok bu yolun, adımlarım hep ileri.
Senin için çiğnerim, yasak denen emirleri.
Tut elimden, yeniden kuralım yıkılan şehirleri.
​
Savruldu gençliğim, peşinde koşmaktan.
Farkım kalmadı, bastığım kara topraktan.
Kusura bakmam, sen bana hoş bak da.
Çekinme benden, yorulmadın mı kaçmaktan.
​
Sözün özü bu, uzatmaya gerek yok bahsi.
Bu dava divana kaldı, mesele tamamen şahsi.
Toplasam da çıkarsam da, elde kalan koca bir eksi.
Senin yokluğun inan ki, cehennemin ta kendisi.